“Людзі на балоце”: Мы не павінны пра гэта маўчаць!

Каб даведацца пра ўсе таямніцы “Людзей на балоце”, мы вырашылі завітаць да іх на рэпетыцыю. Менавіта там, за кубачкам гарбаты паміж песнямі, яны спачатку не без жартаў паведамілі пра выступы ў Манголіі і пра тое, што збіраюцца граць на стадыёне “Нёман”. А потым сур’ёзна і шчыра распавялі, чаму іх цікавіць тэма антыбальшавіцкага супраціву, і якія ў іх асабістыя адносіны да гурта.

… Дзверы кватэры нам адчыніла Наташа – жонка Алеся Дзянісава. Яна ветліва запрасіла нас у залу, дзе мы селі на мяккія кілімкі на падлогу. “Людзі на балоце” былі ўжо тут. Рэпетыцыя пачалася.Музыкі спачатку гралі песні з апошняга альбома, потым новыя лірычныя кампазіцыі. Гралі гучна, з захапленнем. Калі-нікалі яны выпраўлялі адзін аднаго, жартавалі. Даша – дачка Дзянісава, глядзела мульцікі па камп’ютары, часам тузала бацьку за касічку, часам гулялася з коткай Алісай. Ад гэтага атмасфера рабілася яшчэ больш хатняй і сяброўскай.Калі музыкі гралі апошнія песні, нечакана пайшоў… снег! Амаль першы снег ў гэтым годзе. Мікола, трымаючы акардыон, і Вася, не перестаючы граць на флейце, ускочылі і пачалі танчыць.

Суседзі ніколі не скардзіліся на рэпетыцыі ў кватэры?

Алесь: Я ад суседзяў адкупляюся. Самагонам!

Наташа: Ну, ты сур’ёзна кажы!

Алесь: (прымірэнча) Ну добра, добра. З імі ўсё нармалёва. Ва ўсякім выпадку, ні разу ніхто не прыходзіў і нічога кепскага не казаў. А рэпетуем мы тут ужо больш за год.

Ніколі не ўзнікала жадання рэпетаваць дзе-небудзь на прыродзе?

Наста(гучна): Людзі на прыродзе!

Алесь: Вось зараз снег пайшоў, можа быць летам калі-небудзь зробім. Але гэта праблематычна, таму што інструменты трэба яксьці везці, а аўто ў нас не ва ўсіх ёсць.

Калі б знайшлася вялікая кватэра, вы б там ладзілі кватэрнікі?

Вася(з ноткай адчаю): А дзе яна, вялікая кватэра?

Саня: Калі быў ДК імя Грэка, то мы там праводзілі нібыта кватэрнікі.

Алесь: А мы калісьці з Васілём увогуле былі піянерамі такіх мерапрыемстваў! На кватэры ў мамы я ладзіў адныя з самых першых кватэрнікаў у Гародні!

Вася: Пачыналі а 15-й гадзіне, завяршалі а 22-й.

Алесь: Кватэра была цалкам забітая, нават прыносілі ад суседзяў крэслы.

Саня: Але і ў гэтым памяшканні праводзяцца кватэрнікі, калі да Алеся прыходзяць сябры. Часам і рэпетыцыі ператвараюцца ў невялікі кватэрнік.

Давайце трохі пра альбом. Вы ўжо прэзентавалі яго ў Менску і Гародні. Дзе больш спадабалася?

Алесь: На самой справе, у Ламбатры! Не ўсе там разумелі па-беларуску, былі голыя, многія прыехалі на конях. Адзін мангольскі сябар замовіў нам чартарны самалёт, і мы туды паехалі.

(гучны смех)

Саня: Кожны, напэўна, можа сказаць сам за сябе. Мне больш спадабалася ў Менску. У Гародні мы бегалі, клапаціліся, займаліся ўсім, толькі не музыкай: дамаўляліся з гуртамі, збіралі апаратуру, наладжвалі гук, прымалі сяброў, стаялі каля касы, сачылі за ўсім. Таксама было цяжка сабрацца на рэпетыцыі праз занятасць. Таму, на маю думку, у родным горадзе атрымалася не самае лепшае выступленне.

Паша: А мне вельмі спадабалася ў Гародні, таму што сапраўды вельмі адчувалася падтрымка людзей. І я лічу, што для музыкаў галоўнае – ўзаемааддача энергіі выступоўцаў і публікі. У Менску я такога не заўважыў.

Вася: Я скажу не наконт прэзентацыі. Увогуле, для мяне лепшых канцэртаў было два. Першы на “HalfWay” у Беластоку. Тэхнічныя сродкі там дазволілі данесці музыку да слухачоў так якасна, якой яна павінна быць. Другі канцэрт адбыўся ў “Офицерофф”. Ен быў вельмі моцны па энергетыцы.

Ці плануеце вы больш маштабныя канцэрты? Бо ўсе бачылі, што ў драмтэатры людзі стаялі ў праходах, сядзелі на лесвіцах.

Алесь: Пакуль мы толькі дамовіліся з драмтэатрам, а зараз са стадыёнам “Неман” разбіраемся. (смяецца) На разагрэў Metallica’у пазавём, яны прывязуць апаратуру, вось тады і мы прагучым!

Саня (супакоіўшыся ад смеху): За тыдзень да канцэрту ў касах драмтэатра было прададзена каля 80-ці квіткоў. Мы зразумелі, што трэба нешта рабіць. У нас жа людзі прызвычаіліся ўжо, што канцэрты праходзяць у клубах, і квіткі набываюцца звычайна у дзень канцэрту на ўваходзе. Тады мы патэлефанавалі ўсім сябрам, якія збіраліся прыйсці, каб яны загадзя набылі білеты, бо гэта драмтэатр. А за гадзіну да канцэрту заставался яшчэ больш за 50 білетаў. Таму ніхто з нас не чакаў такога натоўпу. А, напрыклад, у вялікай зале драмтэатра няма сэнсу рабіць канцэрт, таму што патрэбнай колькасці мы не збярэм, ды і музыка наша не прызначана для такога памяшкання.

Чаму ваш альбом цалкам прысвечаны антыбальшавіцкаму супраціву?

Алесь: Ну… Так атрымалася (задумаўся).Не ведаю нават. Проста асабіста мяне тэматыка грамадзянскай вайны цікавіла з дзяцінства, і я многа чытаў пра гэта. Чырвоны тэрор, белы тэрор – то бок, у той час рабіліся жахлівыя рэчы, і гэта не магло прайсці без слядоў. Пры гэтым, сёння мы маем 7 кастрычніка, “святкуем”, але ўсе ведаюць, якая гэта дата на самой справе: перамог адзін бок, і ўсю гісторыю перапісаў на свой лад.. Для сябе мы паставілі мэту – сказаць пра тое, аб чым ніхто ніколі з музыкаў не гаварыў. І гэтая тэма актуальная, бо улада не змянілася, змяніліся толькі людзі. Мы не павінны пра гэта маўчаць.

“Людзі на балоце” – гэта назва гурта, альбома і песні. У вас не было іншых ідэй для назвы альбома?

Алесь: ХХХ!! Тры іксы. (амаль хорам, гучна смяюцца)

Мікола: Была ідэя назвацца адрасам кватэры, дзе мы заўсёды рэпетуем. Але гэта было несур’ёзна.

Якім мае быць новы альбом?

Алесь: На словы беларускіх паэтаў – Дануты Бічэль, Марыі Базылюк-Саснюк, Андрэя Пяткевіча. Хутчэй за ўсе, прыйдзецца альбом падзяліць на дзве часткі. Асабіста мне вельмі хацелася адысці ад тэматыкі першага альбома, рэвалюцыйнай, бо некаторыя лірычныя песні чакаюць свайго часу з 2003 года!

Саня (з захапленнем): Я раней не чытаў тыя вершы паэтаў, на якія Алесь напісаў музыку. Але калі мы пачалі спрабаваць іх выконваць, мне стала так цікава! Гэта сапраўды было ў кайф!

Калі альбом будзе цалкам лірычны, ці не баіцеся вы страціць тую частку сваіх слухачоў, якія жадаюць чуць змагарскія тэкты?

Алесь (сур’ёзна): Калі б мы займаліся аўдыторыяй, напэўна, гралі б зусім іншую музыку. Галоўнае для нас зараз – адысці ад змагарскай тэматыкі. Але, думаю, да яе мы яшчэ вернемся.

Вася (жартам): Магчыма, з’явіцца альбом за савецкую ўладу.

Што для кожнага з вас гурт “Людзі на балоце”?

Мікола (задуменна): Тут я граю… І граю (усміхаецца). Тут поўная свабода, няма вызначаных межаў. Акрамя гэтага я займаюся навучаннем ва ўніверсітэце на тым жа акардэоне. Карацей кажучы, сумяшчаю прыемнае з карысным.

Паша: Я вырас крыху з іншай музыкай – панк-рок ды і цяжэй што-небудзь. Яшчэ граю ў гурце “Dzecuki”, у якім таксама знаходзіцца палова “Людзей на балоце” (усміхаецца), і які выконвае дыяметральна супрацьлеглую музыку. Але мяне заўседы цікавілі акустычныя праекты, і калі Алесь запрасіў, то я вельмі рады быў прыняць удзел. Мне шчыра падабаецца тое, што мы тут робім.

Наста (таксама задуменна): Ой… Мммм… Ну…. (яна ужо схавала скрыпку, легла на канапу і пачала рабіць Саню масаж нагамі) Я вельмі чакала гэты праект. У “КальЯне” я была крыху не на тым інструменце. А тут кожны з нас рэалізаваў нейкую сваю асабістую частку.

Саня: Для мяне гурт – гэта, перш за ўсе, зносіны. Напэўна, ў іншых калектывах ніхто не будзе сядзець і даваць інтэрв’ю, калі табе робяць масаж і яшчэ паралельна размаўляць на свае нейкія тэмы (смяецца). Тут вельмі прыемна і цікава. Можа, гэта з-за таго, што склаўся рознаўзроставы калектыў. Кожны з нас дзеліцца парадамі, выслухоўвае адзін аднаго. І менавіта з такіх стасункаў і выходзіць тая музыка, якую мы прапаноўваем слухачам.

Вася (крыху збянтэжана): Я падтрымліваю Саню: галоўнае – гэта стасункі. Калі ты граеш у калектыве, гэта ўжо зусім іншы вопыт. У гэтым праяўляецца пастаяннае творчае развіцце. Увогуле, я даволі крытычна стаўлюся да музыкі, але наша музыка, наша паэзія мне падабаюцца. Дарэчы, вырас я на англамоўнай лірыцы, і беларускую мову ніколі не слухаў ды і не вабіла яна мяне. І толькі тут я сапраўды яе адкрыў для сябе.

Алесь (уздыхаючы): Асноўнае маё тварэнне – гурт “КальЯн” сваю справу, напэўна, ўжо выканаў. А “Людзі на балоце” – гэта чарговая мая музычная рэінкарнацыя.