Street-art в Мозыре от Vandal

“Не люблю тэгіраваць – гэта значыць забіць горад. Я люблю прыгажосць”. Vandal.

Street-art масава прайшоўся па “Зямному шарыку” і ў кожным яго аддаленым кутку ведаюць пра такую з’яву, як графіці. Мазыр не стаў выключэннем. Тут таксама есць свае мастакі, працы якіх вам не аднаразова трапляліся на вочы.

Vandal – адзін з удзельнікаў графіці-клуба «235» – згадзіўся адказаць на некаторыя мае пытанні.

- Чаму ты пачаў займацца графіці? Што цябе да гэтага падштурхнула?
– Па-першае, я маляваў з самога дзяцінства. У мяне бацька мастак, праўда самавук. Памятаю з маленства, што можна было эканоміць на шпалерах, бо было шмат карцін. Я дапамагаў бацьку, а затым вырашыў пайсці ў мастацкую школу. Там правучыўся некалькі год з задавальненнем, а астатнія гады проста дабіваў. Калі я пачынаў нешта рабіць, то імкнуўся гэта скончыць. Па-другое, мой брат пачаў займацца графіці, але гэта ўжо была другая хваля. Першая хваля накрыла Мазыр, калі ўсе слухалі хіп-хоп, танчылі брэйк, малявалі графіці. І вось мой брат пачаў нешта маляваць. Тады я і вырашыў: чаму б не паспрабаваць.

 Мне было адзінаццаць або дванаццаць гадоў, я яшчэ не ведаў, што такое графіці. Проста напісаў сваё імя. А брат працягваў больш гэтым цікавіцца, хадзіў тэжыць з хлапцамі. Ужо тады быў клуб “235”.

- Ты згадаў пра “235”. А адкуль такая назва?
– Ой, тут вельмі шмат гіпотэз (усміхаецца). Да нядаўняга часу, пакуль не змянілі, код горада быў 02351. Але самая правільная версія насамрэч тая, што ў аднаго з заснавальнікаў клуба “235” быў пэйджар з абанентам 235, на які часта прыходзілі розныя паведамленні ад маці яго ўладальніка, з якіх смяяўся ўвесь клас, тыпу: “Янка ідзі хутчэй дадому есці”. Як раз тады распалася каманда MGM і была каманда DS, некаторыя ўдзельнікі вырашылі аб’яднацца і прыдумаць назву. Сядзелі-сядзелі і вырашылі назваць па нумары пэйджара.

- Лавілі лі цябе калі-небудзь супрацоўнікі міліцыі?

– Так-так, было як-та раз. Я Vandal, а ў мяне брат Bonus, і ў нас быў такі прыкол: “кожнаму мянту, які зловіць вандала – бонус”. Злавілі мяне адзін раз. Гэта было ўзімку. Мы ішлі па цэнтральнай вуліцы ад знаёмай і па шляху ўсюды пакідалі тэгі. Мой брат распісваўся на кожным слупу. Мне як-та не жадалася, але я ўзяў маркер і тэгнуў адзін раз. Спынілася машына грамадзянская, з яе выскачыў міліцыянер, а ў мяне шнуркі на красоўках развязаныя (тады модна было так) і збегчы няма куды: з аднаго боку гара, а з іншага парк. Не ўцякаў, заплаціў штраф, да шчасця гэта нікуды не пайшло. Аднойчы я маляваў паўлегальна на адной з цэнтральных вуліц Мазыра, і пад’ехалі мянты на “дзясятцы”, выскачылі з аўтаматамі і сказалі: “загружайся”. Апынулася так, што на гэтай вуліцы жыў нейкі галоўны міліцыянер, які, калі праязджаў на абед, патэлефанаваў у аддзяленне і сказаў, што тут на вуліцы Ульянаўскай малююць свастыку. А у мяне праца 3D: тэкст, зайчык і каток, – ніякай свастыкі. У выніку не забралі, але забаранілі маляваць і прымусілі зафарбаваць графіці. Я даведаўся пра тое, што трэба было браць дазвол у мазырскім гарвыканкаме, пачаў падлучаць знаёмых. Дырэктар мастацкай школы адразу жа “з’ехала”. Потым я сам пайшоў у гарвыканкам: у адзін аддзел, затым у іншы, і ў выніку патрапіў да галоўнага архітэктара. Усё абыйшлося.

- Што, альбо кто цябе натхняе?
– Па-рознаму, але ў асноўным гэта прагляд чужых малюнкаў.

Вось як тады, калі мой брат прынёс малюнак, я паглядзеў і сказаў: “Няўжо я так не зраблю?”. Па маім стылі відаць: гэта Can2, найчысты такі “old school”. Яшчэ падабаюцца працы аднаго аўстралійца…

- Як лічаш, ці магчыма у Мазыры зрабіць моцны “арт двіж”?
– На маю думку – не. У нас наогул у Беларусі цяжка нешта рабіць, усё трымаецца на запале. А ў Мазыры публіка цяжкая.

- Планы на будучыню, якія-небудзь праекты ёсць?

– Планы – гэта пераход у “CorelDRAW”, на дызайн. Не абавязкова дызайн памяшканняў і інтэр’еру. Гэта могуць быць ілюстрацыі, стварэнне лагатыпаў і г.д. Наконт графіці планаў на будучыню няма, акрамя як памаляваць для сябе, у сваё задавальненне, бо ў нас на гэтым не заробіш, а грошы – важная штука.

- Якая ў цябе мара?
– Ну… (задумаўcя), не буду казаць аб няздзейсных, я аб іх не думаю. А здзяйсняльная – гэта, скажам: з хаты, якая ў мяне ёсць, зрабіць утульнае жыллё і атрымліваць ад жыцця задавальненне.

Яшчэ хацелася б больш часу надаваць вандраванню і экстрыму (сноўборд і горны ровар – то, чым я зараз займаюся). Наогул – жыць па-максімуму: учора, сёння, заўтра і ніяк не заўчора і пазаўтра.

- Што для цябе графіці?
– Самарэалізацыя. Я асабліва нічога не жадаю сказаць людзям, я гэта раблю ў асноўным для сябе. Калі камусьці мая справа падабаецца – калі ласка, я толькі рады; калі нікому не падабаецца – значыць яны мяне не зразумелі. Шматлікія малююць у сваім сшытку, хтосьці – на палатне, хтосьці – яшчэ нейкім шляхам спрабуе выявіць сябе… Я гэта раблю на сцяне.

Рэд. – вялікі дзякуй Дзянісу Марсэль,  які  даведаўся аб вулічным мастацтве Мазыра і зрабіў гэты артыкул.